Του Δημήτρη
Δημητρακόπουλου.
Κάθε φορά που Έλληνας πολιτικός παρουσιάζει τη χώρα ως
«ιδανική πύλη εισόδου» στην Ευρώπη και γενικώς κελεπούρι από τα λίγα πουΑυτά τα εμπόδια συνεχίζουν
υπάρχουν και δες τε τι λένε πρόσφατα
το Bloomberg και ο κ. Κων/νος
Κεφάλας της Βιοχάλκο
Το Bloomberg γράφει
«Το επιχειρηματικό περιβάλλον στην Ελλάδα παραμένει μη ελκυστικό λόγω τηςυψηλής γραφειοκρατίας, του
ασταθούς ρυθμιστικού περιβάλλοντος, του θολού νομικού συστήματος και του αργού
-και συχνά διεφθαρμένου- δικαστικού συστήματος".
"Αυτές οι ζοφερές προοπτικές για την οικονομική ανάπτυξη συνοδεύονται από
ακραίες κοινωνικές εντάσεις", αναφέρει επισημαίνοντας την εκτίναξη της
ανεργίας στο 27%. "Κατά συνέπεια, η πολιτική κατάσταση είναι
επισφαλής" συμπληρώνει, προβλέποντας ότι η εύθραυστη κοινωνική και πολιτική ισορροπία στη χώρα
μπορεί να δοκιμαστεί και πάλι, όταν η κυβέρνηση θα συζητήσει
τον προϋπολογισμό του 2014".
Ο σύμβουλος διοίκησης
του ομίλου Βιοχάλκοκ. Κων/νος Κεφάλας, προειδοποιώντας πως η
βιομηχανία δεν θα μπορέσει να αντέξει
μεσοπρόθεσμα αν δεν υπάρξουν αξιοσημείωτες αλλαγές σε πολλά μέτωπα.
Πρώτον, στο ύψος των επιτοκίων, καθώς όχι μόνο επιβάλλεται να υπάρξει πρόσβαση
των επιχειρήσεων σε δανειακά κεφάλαια, αλλά και το κόστος του χρήματος θα
πρέπει να βρίσκεται κοντά στο αντίστοιχο των ανταγωνιστών μας στην Ευρώπη.
Δεύτερον, στο κόστος της ενέργειας το οποίο είναι πολύ υψηλότερο από αυτό των
χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. «Στο φυσικό αέριο, το κόστος στην Ελλάδα είναι
υψηλότερο κατά 50% σε σύγκριση με την Ευρωπαϊκή Ένωση και κατά 75% σε σύγκριση
με τη Βουλγαρία.
Τρίτον, στον τρόπο
φορολόγησης των ακινήτων. Ο κ. Κεφάλας χαρακτήρισε καταστροφική επιλογή να
φορολογηθούν τόσο άγρια τα ακίνητα, αναφέροντας χαρακτηριστικά πως «μετέτρεψαν
τα ακίνητα σε φάκες, με αποτέλεσμα τώρα να μην επενδύει κανείς».
Αξιοσημείωτο είναι
ότι πουθενά (σε ομιλίες, διεθνή αρθρογραφία, αναλύσεις για την Ελλάδα) δεν έχω διαβάσει για προβλήματα με το υψηλό
μισθολογικό κόστος χαμηλό επιστημονικό επίπεδο εργαζομένων κι χαμηλή
παραγωγικότητα στον ιδιωτικό τομέα. Αυτό λοιπόν
θα πρέπει να σας κάνει καχύποπτους είτε πρόκειται για φήμες για
τους τεμπέληδες Έλληνες είτε, ότι τώρα
που έπεσε το μισθολογικό κόστος θα έρθουν νέες επενδύσεις.
Οι επενδύσεις
αντιπροσώπευαν το 25% του
ελληνικού Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος το 1980, υποχώρησαν στο 22,3% το 1990 για
να διολισθήσουν στο 18% το 1994.
Ανέκαμψαν στη συνέχεια καθώς η χώρα έδινε μάχη για την ικανοποίηση των
ονομαστικών κριτηρίων σύγκλισης του Μάαστριχτ με αποτέλεσμα να ανέλθουν στο 24% το 1999.Το 2001, την χρονιά
που η Ελλάδα υιοθετούσε το ευρώ, οι επενδύσεις αντιπροσώπευαν το 23,2% του ΑΕΠ ενώ
συνέχισαν ανοδικά τα επόμενα χρόνια για να ανέλθουν στο 27% περίπου
το 2007 που
αποτελεί το υψηλότερο επίπεδο των μεταπολεμικών δεκαετιών.
Από
εκεί και πέρα ξεκινά μια άνευ προηγουμένου κατρακύλα των επενδύσεων με
αποτέλεσμα να πέσουν στο 13,6% του ΑΕΠ πέρυσι με προοπτική να διολισθήσουν
χαμηλότερα στο 13,2% φέτος.Πρόκειται για πολύ χαμηλά επίπεδα επενδύσεων που παραπέμπουν σε απαξίωση ενός
μέρους του κεφαλαιουχικού εξοπλισμού και σταδιακό περιορισμό της παραγωγικής ικανότητας της
χώρας στο μέλλον.
Όλα αυτά παραπέμπουν σε χαμηλότερο δυνητικό ρυθμό ανάπτυξης της
ελληνικής οικονομίας στο μέλλον και
μη ικανοποιητικό επίπεδο απασχόλησης.
Αν λοιπόν η μείωση
της κατανάλωσης ως απόρροια της πολιτικής λιτότητας έχει ως αποτέλεσμα την
βαθιά ύφεση και την σημαντική αύξηση της ανεργίας βραχυπρόθεσμα, η ζημιά από την κατάρρευση
των επενδύσεων είναι μεσομακροπρόθεσμη και πιο σημαντική.Όσο μάλιστα οι επενδύσεις δεν ανακάμπτουν τόσο αυξάνεται ο κίνδυνος να γίνουμε
μάρτυρες ανεξέλεγκτων κοινωνικοοικονομικών και πολιτικών καταστάσεων στο όχι
τόσο μακρινό μέλλον.
Οι επενδυτές που
έχουν εμφανιστεί είναι κυρίων επενδυτές που επιδιώκουν να ξεπεράσουν τα
προβλήματα με την μεγάλη κερδοφορία και
το χαμηλό κόστος της επένδυσης (όπως οι
επενδύσεις εξόρυξης χρυσού και άλλων
πρώτων υλών), ή την μονοπωλιακή εκμετάλλευση πλουτοπαραγωγικών πηγών.
Εγώ θα τα αποκαλούσα
κοράκια.