Η τελευταία μαστίχα που
μασουλάνε στην Ελλάδα την λένε ανάπτυξη. Πράγματι
αν απέμεινε μια ελπίδα σε αυτόν
τον τόπο, αυτή είναι ότι η ημέρα εξόδου της χώρας από την κρίση και τη βαθιά
ύφεση μπορεί να έρθει ταχύτερα μέσω των ιδιωτικών επενδύσεων, αλλοδαπών και εγχώριων Κανένας όμως μέχρι τώρα δεν έχει δώσει μια πειστική απάντηση για
το πώς πραγματικά πρόκειται θα δημιουργηθεί ανάπτυξη στην Ελλάδα, δεδομένου ότι το πράγμα γίνεται ακόμα πιο δυσκολότερο με ένα υπερβολικά ισχυρό νόμισμα όπως είναι το Ευρώ.
το πώς πραγματικά πρόκειται θα δημιουργηθεί ανάπτυξη στην Ελλάδα, δεδομένου ότι το πράγμα γίνεται ακόμα πιο δυσκολότερο με ένα υπερβολικά ισχυρό νόμισμα όπως είναι το Ευρώ.
Τα δεδομένα της χρεοκοπίας της Ελληνικής οικονομίας
περιγράφονται από τα εξής δυο στοιχεία:
Το δημοσιονομικό
έλλειμμα :Δεν μπορεί να επιβιώσει το ελληνικό κράτος ξοδεύοντας 70 και
εισπράττοντας 45 δισ. Ευρώ.
Και το εμπορικό έλλειμμα: Δεν θα μπορούσε η ελληνική κοινωνία να εξάγει 17 δισ.
ευρώ και να εισάγει 44 δισ. Ευρώ.
Για να ανατραπούν τα δυο παραπάνω ελλείμματα που ξεκίνησαν να χτίζονται τα
τελευταία τριάντα χρόνια, χρειάζεται πλέον περί το 1 με 1,5 εκατ. άνθρωποι από
ένα σύνολο 5 εκατ. εργατικού δυναμικού να αλλάξουν αντικείμενο εργασίας.
Σε γενικές γραμμές πρέπει να μετακινηθούν από μη εμπορεύσιμους τομείς σε
εμπορεύσιμους. Σε τομείς δηλαδή που θα είναι εξαγωγικοί ή θα υποκαθιστούν
εισαγωγές. Αυτοί που θα αλλάξουν θέσεις εργασίας θα προέρχονται τόσο από το
δημόσιο όσο και από τον ιδιωτικό τομέα.
Η ανάπτυξη δεν είναι το βασιλόπουλο του παραμυθιού που θα
φιλήσει την πεθαμένη χώρα και αυτή θα αναστηθεί. Είναι το αποτέλεσμα μιας
αναπτυξιακής πολιτικής.
Που σημαίνει ότι η
ανάπτυξη χρειάζεται μεταρρυθμίσεις. Δεν γίνεται, να κάνει κάποιος
επενδύσεις χωρίς διοικητική και νομική σταθερότητα.
Οι φόροι πλήττουν
την ανάπτυξη και συμβάλλουν στην ύφεση και την ανεργία.
Οι κακοί
επαγγελματίες πουλάνε σε τιμές που έχει διαμορφώσει στην αγορά ο ανταγωνισμός
μετά φόρων, χωρίς να αποδίδουν τους φόρους. Η υψηλή φορολογία αποτελεί θείο
δώρο γι’ αυτούς, γιατί αυξάνει πολύ τα περιθώρια κέρδους.
Στους καλούς επενδυτές και
επαγγελματίες δεν αρέσουν οι υψηλοί φόροι γιατί δεν τους αρέσει να παρανομούν,
άρα δεν πλησιάζουν σε μια οικονομία με υψηλούς φόρους γιατί γνωρίζουν πως θα
δέχονται αθέμιτο ανταγωνισμό από ανταγωνιστές που δεν προβληματίζονται όταν
παρανομούν. Εδώ και τρία χρόνια
με στόχο τη μείωση του χρέους η Ελλάδαψηφίζει το ένα μνημόνιο μετά το άλλο. Φόροι και ξανά φόροιείναι η μοναδική συνταγή που προτείνεται.
Επιπλέον για να
βάλει, όμως, κάποιος τα λεφτά του σε έναν τόπο πρέπει, πρώτα από όλα, να θεωρεί
τον τόπο αυτό σοβαρό. Να θεωρεί, δηλαδή, ότι η επένδυσή του θα γίνει σε μια
χώρα με νόμους και με πιστή εφαρμογή τους, όπως αρμόζει σε μια συντεταγμένη
Πολιτεία. Οι νόμοι δεν αλλάζουν κάθε εβδομάδα και δεν απορρίπτονται από
την δικαστική εξουσία ως αντισυνταγματικοί.
Επενδύσεις σε
κράτη της πλάκας, γίνονται μόνο από «κοράκια», τοκογλύφους και μαφιόζους και αυτές δεν είναι ανάπτυξη είναι
εκμεταλευση.