.jpg)
Με λαμπρότητα εορτάστηκαν στη Θεσσαλονίκη, παρουσία των πρυτανικών αρχών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, τα 70 χρόνια από την ίδρυση του εργαστηρίου ανατομίας. Την εκδήλωση προσφώνησαν
ο πρόεδρος του συμβουλίου του Πανεπιστημίου, οι πρυτανικές αρχές, ο κοσμήτορας και ο πρόεδρος της Ιατρικής σχολής. Στο κατάμεστο αμφιθέατρο της Ιατρικής, εκτός της παρουσίας μεγάλου αριθμού καθηγητών και μελών Δ.Ε.Π. από όλα τα Πανεπιστήμια της χώρας, παρευρισκόταν και ο πρόεδρος του ΚΕΣΥ καθ. Παναγιώτης Σκανδαλάκης. Κατά την διάρκεια της τελετής, τιμήθηκε για την προσφορά του, ο καθηγητής της ανατομίας του Δ.Π.Θ. Θέσπις Δημητρίου.
ο πρόεδρος του συμβουλίου του Πανεπιστημίου, οι πρυτανικές αρχές, ο κοσμήτορας και ο πρόεδρος της Ιατρικής σχολής. Στο κατάμεστο αμφιθέατρο της Ιατρικής, εκτός της παρουσίας μεγάλου αριθμού καθηγητών και μελών Δ.Ε.Π. από όλα τα Πανεπιστήμια της χώρας, παρευρισκόταν και ο πρόεδρος του ΚΕΣΥ καθ. Παναγιώτης Σκανδαλάκης. Κατά την διάρκεια της τελετής, τιμήθηκε για την προσφορά του, ο καθηγητής της ανατομίας του Δ.Π.Θ. Θέσπις Δημητρίου.
H προσφώνηση του τιμώμενου καθηγητή περιείχε πολλά βιωματικά στοιχεία, συγκίνησε και γύρισε αρκετά χρόνια πίσω πολλούς από τους παραβρισκόμενους. «Στη ζωή μας, είπε ο κ. Δημητρίου ορισμένα γεγονότα μας σημαδεύουν και κάποιοι άνθρωποι με τους οποίους τα ζήσαμε, όπως ο Κώστας Νάτσης, έρχονται να μας τα θυμίσουν ταξιδεύοντας μας στο παρελθόν και επιβεβαιώνοντας τους στίχους του Καβάφη <…η Ιθάκη σου έδωσε το ωραίο ταξίδι, άλλα δεν έχει να σου δώσει πια…». Ένα τέτοιο γεγονός, αποτέλεσε για μένα η γνωριμία μου με τους συναδέλφους του Ανατομείου, τον Παναγιώτη τον Γιγή, τον Πάρη τον Ξεπουλιά, τον Πάκη τον Τσικάρα και τόσους άλλους που σήμερα δεν βρίσκονται μαζί μας όπως τον αείμνηστο Πέτρο Καφαντάρη, Κανδρεβιώτη Νικόλαο…
Το ταξίδι της ζωής μου με οδήγησε το 1972, σ΄αυτό το εργαστήριο και έμελλε να με οδηγήσει σε φουρτουνιασμένες και ήρεμες θάλασσες, αλλά και σε πολλούς σταθμούς και λιμάνια.
Το 1973 λειτουργήσαμε για πρώτη φορά, την μονάδα Ηλεκτρονικής Μικροσκοπίας του Εργαστηρίου Ανατομίας και το 1974 έτσι ταξιδεύοντας έζησα την οδυνηρότερη εμπειρία της ζωής μου στον πόλεμο της Κύπρου όπου βίωσα τους Σεφερικούς στίχους «πως ήμουν κι εγώ στον πόλεμο τοξότης, το ριζικό μου ενός ανθρώπου που ξαστόχισε». Επιστρέφοντας από την Κύπρο, με όλα τα οδυνηρά συναισθήματα του πολέμου, βρήκα την θαλπωρή και την συμπαράσταση στους ανθρώπους του Εργαστηρίου αυτού.
.jpg)
Στα χρόνια που ακολούθησαν, ζώντας ουσιαστικά μέσα σ’ αυτό το Εργαστήριο τα χρόνια της νιότης μου, είχα την τύχη να γνωρίσω αξιόλογους συναδέλφους, που άσχετα με την επιστημονική βαθμίδα στην οποία βρισκόντουσαν, είτε ήταν φοιτητές, είτε μέλη ΔΕΠ, προσέφεραν πολλά στην Ακαδημαϊκή μου πορεία, γιατί πάντοτε λειτουργούσα με γνώμονα την αντίληψη, πως κάθε άνθρωπος που γνωρίζω είναι σε κάτι ανώτερος από μένα. Έτσι, μαθαίνω από αυτόν.
Αγαπητέ Κώστα, μου φαίνεται σαν χθες, η μέρα που κλεισμένοι ατέλειωτες ώρες μέσα στο σκοτεινό θάλαμο, συζητούσαμε, προσπαθώντας να λύσουμε τα ακαδημαϊκά και υπαρξιακά μας προβλήματα. Εδώ εργαζόμασταν, εδώ τρώγαμε, εδώ ονειρευόμασταν, εδώ ερωτευόμασταν. Εδώ ξενυχτούσαμε πάνω από ένα πτώμα, παρασκευάζοντας το και φωτογραφίζοντάς το, ή στο ηλεκτρονικό Μικροσκόπιο ετοιμάζοντας κάποια εργασία. Τότε με τους υποβοηθούς του Ανατομείου και με την καθοδήγησή μου, πραγματοποιήσαμε τα πρώτα φοιτητικά συνέδρια που σήμερα καθιερώθηκαν και έγιναν θεσμός. Τότε θέσαμε τα θεμέλια, που συνέθεσαν ουσιαστικά, την Ακαδημαϊκή μας προσωπικότητα.
Έτσι ταξιδεύοντας το ταξίδι της ζωής, το 1979 στο Κεντρικό Νοσοκομείο Θεσσαλονίκης, το 1980 στη Γυναικολογική Κλινική του Ιπποκράτειου, το 1982 σαν Λέκτορας της Ανατομίας, 1983 στην Γλασκώβη για την εξειδίκευση στην ηλεκτρονική μικροσκοπία, έφτασα το 1988 , πριν δηλαδή 25 χρόνια, στη Θράκη, με την πρόκληση της λειτουργίας μιας Ιατρικής Σχολής εκ του μηδενός. Τότε δεν μπορούσα να φαντασθώ την ικανοποίηση που θα εισέπραττα αργότερα από την θέση του μακροβιότερου πρωτοβάθμιου Καθηγητού στην Ιατρική και ουσιαστικά από την ικανοποίηση της Ακαδημαϊκής και κοινωνικής καταξίωσης , πληθώρας συνεργατών μου, που μαζί μου ξεκίνησαν την ακαδημαϊκή τους πορεία».
Η πλακέτα ήταν η συμβολική ένδειξη αναγνώρισης του καθηγητή για την προσφορά του στον Ανατομείο του ΑΠΘ που γιόρταζε τα 70 χρόνια του.