Ακούγωντας πάντα αυτούς τους στίχους σκέφτομαι πόσες πολλές ερωτικές ιστορίες συμβαίνουν αυτήν την ώρα στην πόλη. Πόσοι σμίγουν, πόσοι χωρίζουν, γέλια, κλάματα, αγκαλιές, υποσχέσεις που δεν...
κράτησαν στον χρόνο. Άνθρωποι που ενώνουν τις ζωές τους για λίγο και μετά χάνονται. Κορμιά που σμίγουν, λόγια που λέγονται και μετά ξεχνιούνται.
Πάντα είχα δυσκολία να το αντιληφθώ αυτό.
Υπερβολικά συναισθηματική; Δεν ξέρω.. Απλά μου φαινόταν πάντα περίεργο πώς ειναι δυνατόν δύο άνθρωποι που έχουν κοιμηθεί αγκαλιά κι έχουν ανταλλάξει λόγια αγάπης να χωρίζουν, κι αν κάποτε συναντηθούν κάπου τυχαία να αντιμετωπίζει ο ένας τον άλλον σαν ξένο. Μα πάντα ένα κομμάτι σου δεν θα ανήκει σε Εκείνον/Εκείνη που σε έκανε τότε να αισθανθείς τόσο έντονα;
Και πριν καταλήξουμε στο πεζό συμπέρασμα οτι οι σχέσεις σήμερα είναι επιφανειακές και αναλώσιμες σας προτρέπω όλους εσάς που είσαστε με κάποιον που περνάτε καλά μαζί του και ταιριάζετε σε αρκετά, μην βιαστείτε να τον απορρίψετε με την παραμικρή αφορμή. Δώστε μια δεύτερη ευκαιρία, γιατί ακόμα κι αν νομίζουμε ότι δεν βαριέσαι θα βρούμε άλλον πιο έξυπνο, πιο όμορφο, πιο επιτυχημένο, δεν είναι πάντα τόσο εύκολο, αλλά μάλλον ουτοπικό.
Γιατί ναι οι ανθρώπινες σχέσεις θέλουν χρόνο και υπομονή.
Κι εμείς βιαζόμαστε να πούμε το σ’αγαπώ και μετά βιαζόμαστε να πούμε το χωρίζουμε, γιατί αισθανόμαστε ότι δεν μας φτάνει ο χρόνος.
Αλλά από την άλλη περνάει ο χρόνος όταν δεν μοιραζόμαστε χρώματα, εικόνες, αρώματα, μουσικές, αγκαλιές;